Het leek ons leuk om iets persoonlijks over onze achtergrond als fotograaf te vertellen. We zijn beiden in het analoge tijdperk begonnen met fotograferen, maar wel allebei op een heel andere manier. Ik mag beginnen, Edward zal zijn stukje niet lang hierna presenteren.
Toen ik beeldmateriaal ging verzamelen voor deze tekst, wist ik meteen: er moeten dia’s bij uit de diashow die ik met mijn vader heb gemaakt. Eind 2000 werd ik 18 jaar en was ik bezig mij voor te bereiden op mijn toelatingsexamen voor het conservatorium. Als verjaardagsfeest organiseerden we thuis een concert waar ik mijn programma kon uitproberen en waar nog meer musici speelden of zongen.
Mijn vader en ik hadden een diashow gemaakt met de titel “Eindhoven by night”. Maandenlang waren we meerdere avonden per week, als het weer het toeliet, van huis om te fotograferen. We konden vaak niet eens heel veel beelden maken op een avond, want, zo leerde mijn vader me, de mooiste nachtfoto’s maak je in de schemering als er nog licht in de lucht zit en als de straatverlichting ook al aan is. Ik kan me niet alle avonden nog herinneren, maar ik zal één heel speciale avond nooit vergeten.
De brug over het kanaal die onderdeel is van de rondweg, was een periode afgesloten voor herstelwerkzaamheden. Vanaf die brug kon je heel mooi de skyline van het centrum van Eindhoven zien. We installeerden ons vroeg op de avond en legden het avondrood boven een skyline in silhouet vast. De camera bleef op het statief staan en wij bleven uren zitten wachten totdat het donker werd. Af en toe maakten we een dia. Er kwamen steeds meer lichtjes bij. In de diashow werd het een overvloeier waarbij ineens de lichten van de gebouwen aangingen.
Een ander leuk verhaal gaat over het “Radiomonument” in het stadswandelpark. De foto staat rechtsboven in het vierluik. Daar was geen verlichting bij, maar daar had mijn vader wel ideetjes voor. De koplampen van de auto zorgden voor het licht onderin en met een grote zaklamp kleurden we de rest van het monument in. Zolang de sluiter openstond, was al het licht dat binnenkwam welkom!
Ik heb van deze avonden heel veel geleerd. Vooral omdat het analoge fotografie was, moesten we goed nadenken en rekenen wat de juiste instellingen waren. Thuis fotografeerde ik andere dingen: ik maakte macro-opnamen van onze piano met een omkeerring waarbij een gewone lens omgekeerd op de camera werd gezet en zo zorgde voor een vergroting in plaats van een verkleining. Ik legde schijfjes vruchten op een lichtbak en ik fotografeerde werkelijk alle bloemen die we in huis kregen bij feestjes. En ik experimenteerde met zwart-witfoto’s.
De zwart-witfoto’s mocht ik, samen met mijn tekenleraar op de middelbare school, afdrukken in de donkere kamer van school. Dat heeft zo veel indruk gemaakt, het was magisch. We hadden ook de mogelijkheid om zeefdrukken te maken. Ik had tekenen in mijn vrije ruimte, naast profiel natuur en techniek. Mijn eindwerkstuk bestond uit een drieluik van zeefdrukken van de metamorfose van een lelie.
Toen ik in Maastricht aan het conservatorium ging studeren, mocht ik de oude fotocamera van mijn vader meenemen. En die werd gestolen, op mijn kamer. Inclusief de omkeerring en nog meer prachtige toebehoren. Dat was echt niet gaaf. Toen we voor een nieuwe camera gingen kijken, moest het echt weer een analoge camera zijn, want mijn vader was nog niet overtuigd van de kwaliteit van de toenmalige digitale camera’s. Met die camera heb ik onder andere foto’s gemaakt van de vleugel in het hoofdvaklokaal.
Mijn eerste digitale camera kocht ik pas eind 2007 toen ik een reis naar Genève ging maken. Deze camera ging natuurlijk ook mee op andere reizen en ik ging door met het fotograferen van de natuur.
Het fotograferen van mensen kwam veel later. Tijdens een schoolreis naar Griekenland op de middelbare school heb ik slechts enkele foto’s van mensen gemaakt, ik voelde me er ongemakkelijk bij. Maar als ik die beelden nu terugzie, zijn het wel de beelden die ik nu ook wil maken: ongedwongen en puur.
Toen ik Edward net had ontmoet, in 2011, werd ik door een vriendin gevraagd om foto’s op haar bruiloft te maken. Edward fotografeerde mee en dit is eigenlijk onze eerste bruiloft geweest. De jaren daarna waren we met andere dingen bezig en ineens werden we in 2016 een aantal keren achter elkaar gevraagd om een bruiloft te fotograferen. Toen voelden we: dit moeten we professioneel gaan aanpakken en ervoor zorgen dat we die herinneringen vastleggen op een manier die past bij de dag en bij de mensen.
Ik geniet enorm van het fotograferen van mensen, van hoe ze echt zijn. Kleine, liefdevolle aanrakingen of gebaren, een blik… Mijn foto’s laten vaak ook de context zien, ik zie graag grote plaatjes waarin veel gebeurt. Aan de andere kant vind ik macrofotografie nog steeds ontzettend leuk en ik ben ook heel blij dat het vastleggen van de details altijd mijn taakje is tijdens een bruiloft!
Naast bruiloften fotografeer ik met heel veel plezier kraamreportages of bijzondere feesten en sinds begin van dit jaar mag ik regelmatig op pad voor stichting Earlybirds om belangeloos een reportage te maken van een prematuur geboren baby.
Dat ik dit samen met Edward mag doen, voelt als een voorrecht. Natuurlijk is het hard werken, dat kun je ook lezen in ons stukje Achter de schermen, maar mensen blij maken met een prachtig album vol mooie en bijzondere herinneringen geeft enorm veel voldoening!
Lees hier meer over de voordelen van twee bruidsfotografen op je trouwdag!
Overigens gaan mijn vader en ik nog steeds regelmatig samen met de camera op pad. Het blijft een gedeelde passie en het is iets dat ons ook verbindt.
