Vorige week heeft Elke iets verteld over haar achtergrond als fotograaf. Deze keer ben ik aan de beurt. Toen Elke bezig was met haar stuk, kreeg ik natuurlijk zelf ook meteen allerlei ideeën en nu is het dan zover! Ook is het leuk om te weten dat de meeste stukjes op de site door Elke worden geschreven. Dus ik sta nu ook wel echt te popelen!
Na mijn eerste kennismaking met fotografie heeft het me eigenlijk nooit losgelaten. Voor mij is fotografie altijd een medium geweest om iets te vertellen. En pas later werd dit voor mij de meest logische manier om beelden te creëren.
Ik herinner me dat mijn vader een camera had die verstopt zat in de onderste lade van de linkerkant van zijn bureau. Het is meteen duidelijk: niemand mocht hier aankomen, laat staan aanzitten en natuurlijk werd ik daardoor juist heel nieuwsgierig! Dat is nooit opgehouden. Lange tijd werden de gezinskiekjes gemaakt met deze analoge camera, die nog gebruik maakte van flitsblokjes in de vorm van een kubus. Hij kon 4 maal flitsen en dan moest je het blokje weggooien. Het feit dat je hierdoor maar zo weinig kansen krijgt om een goede foto te maken, heeft altijd iets magisch gehad!
Mijn moeder had overigens ergens ook nog een oude analoge broekzak camera. Deze gebruikte ze heel lang geleden in haar tijd als stewardess. Ik heb haar er nooit mee zien fotograferen, wel herinner me ik wat foto’s die ze vroeger had gemaakt van mijn vader. Van die prachtige vierkante foto’s.
Een tijd later, als middelbare scholier, kocht ik als verrassing een analoge Nikon compact camera voor mijn vader. Deze is bij hem nooit een succes geworden en uiteindelijk mocht ik hem zelf houden en daarmee heb ik veel gefotografeerd.
Het technische en spannende van analoge fotografie is voor zowel Elke als voor mij altijd een feest geweest. Goed nadenken voor je een foto maakt deed ik pas veel later. En toen ik uiteindelijk, na vele omzwervingen, de kunstacademie ben gaan doen voelde ik vrij snel dat fotografie als kunstvorm een ongelooflijke aantrekkingskracht voor mij heeft. Ik gaf mezelf diverse opdrachten, zoals bijvoorbeeld het fotograferen van ‘haast’, tunnels en het op een andere manier in beeld brengen van een ruimte. Ik was met name met het creatieve proces bezig.
Altijd was ik op zoek naar verhalen die al dan niet zichtbaar waren. Ook heb ik veel experimenten uitgevoerd in de doka en gefotografeerd met zelfgemaakte pinhole camera’s en allerlei oude camera’s die ik nog altijd met veel plezier gebruik.
Het was geweldig toen ik begon met het geven van het vak CKV Fotografie. Ik mocht de passie voor fotografie overbrengen op leerlingen van 15/16 jaar. En hoe leuk is het wanneer je merkt dat een oude Polaroid camera nog net zoveel tot de verbeelding spreekt voor hen als een Instagram foto voor sommige ouderen. In deze tijd ervaar ik dat fotografie nog springlevend is en als kunstvorm nog altijd hard groeit.
Pas later ben ik begonnen met het fotograferen van mensen. Achteraf is dit een heel logisch gevolg voor mij als fotograaf. Op een gegeven moment ben ik het gewoon gaan doen. Als fotograaf heb ik de mogelijkheid om mijn verhaal te vertellen door me te verbinden met de mensen die we tegenkomen. Hierdoor blijven wij en ons werk zich telkens ontwikkelen. In mijn bruidsfotografie ben ik met name op zoek naar momenten, echte emoties en verhalen.
Tot slot, zoals Elke al aangaf: om dit samen te mogen doen voelt ook voor mij als een voorrecht! Lees hier meer over de voordelen van het hebben van twee trouwfotografen op je bruiloft.
We werken ons een slag in de rondte, maar het is het meer dan waard en ongelooflijk vervullend! We kijken iedere keer uit naar onze bijdrage aan al die dierbare herinneringen van de mensen die we ontmoeten!
